Maak kennis met Diederick, Leraar van het Jaar (mbo)

Weblogbericht | 12-05-2016 | Redactie

Tekst en foto’s: Tirzah Schnater
 
Op weg naar de tweede verdieping van het Drenthe College in Assen, waar Diederick de Vries vier dagen in de week zijn lessen geeft, straalt hij je al tegemoet vanaf een enorme banner in de kantine. Je ogen trekken als vanzelf naar zijn miljoen-euro-glimlach en vrolijke ogen. Je kunt zien dat hij niet bang is zichzelf te laten zien. 
 

Leerlingen zijn mijn “hardcore business”

‘Ja, ik kan het goed brengen’, zegt de echte Diederick even later in zijn klaslokaal. ‘Dat is vast mede waarom ik Leraar van het Jaar ben geworden, maar óók omdat ik echt passie heb voor mijn werk. Ik heb een groot hart voor de leerlingen en kom fluitend naar school voor ze. De leerlingen zijn mijn “hardcore business”, zo noem ik dat.’

Sinds een aantal jaar, en hij werkt 28 jaar bij het Drenthe College, geeft Diederick rekenen. Maar van oorsprong is hij leraar tekenen en handvaardigheid. ‘Op mijn twaalfde wist ik al dat ik leraar wilde worden. Met mijn vader, leraar beeldende vorming, ging ik vaak langs bij zijn goede vriend Jan, die tekenen en handvaardigheid gaf. Daar zat hij, voeten op het bureau, de meest waanzinnige opdrachten uit te delen aan zijn leerlingen. Een mooi vak, dacht ik. Zo wil ik ook worden.’
 

Befaamd rekenvlogje

De benen op tafel heeft hij tegenwoordig allerminst, want naast docent is Diederick commentator in de motorsport – woensdag vliegt hij naar Qatar om de Grand Prix te verslaan. ‘Onderweg ben ik van plan een van mijn befaamde rekenvlogjes te maken. Kijk, jongeren zitten heel veel op YouTube. Ik ken Enzo Knol ook, zelfs persoonlijk, en die is wereldberoemd. Hij heeft meer bereik dan de minister-president. Rekenen is natuurlijk saai, maar niet als je het in een filmpje uitlegt. Dus zet ik als we vliegen de camera aan en vraag: “Het is nu twintig over zes, het tijdverschil met Qatar is twee uur en de vlucht duurt vier uren: hoe laat is het als ik aankom?’”
 
Het meer creatieve lesgeven dat hij wel bij tekenen had, mist Diederick weleens. Maar hij heeft iets nieuws om zich in vast te bijten. Van dertig leerlingen is hij mentor, en daarin stopt hij graag en veel energie. “Positive action” is daarbij zijn aanpak. ‘De leerling bewust maken van positief kijken naar moeilijke dingen.’ Dat begint al bij jezelf, is hij van overtuigd. ‘Vroeger kon ik nog weleens zeuren tegen  een laatkomer, nu begin ik met: “Wat fijn dat je er toch bent, maar waarom ben je te laat?’”
 

Geitenpaadjes worden snelwegen

Het puberbrein fascineert Diederick. Hij leest er veel over. ‘Geloof me, het is zo wezenlijk anders dan dat van een volwassene. Zo’n leerling kan gewoon niet goed plannen, heeft geen overzicht. Ik ben inmiddels heel geduldig geworden, en geef nooit toetsen voor tien uur. Daarvan gaat het niveau écht omhoog.’ Met dat geduld kunnen geitenpaadjes wel snelwegen worden, daarvan is hij overtuigd. ‘De docent die tegen zijn leerling zegt: “Jij kan dit niet”, moeten ze meteen ontslaan. Als ik aan een leerling vraag waarom hij zegt dat hij het niet kan, is dat vaak omdat het ooit tegen hem gezegd is.’
 
De mentorgesprekken vindt Diederick  daarom ontzettend waardevol. ‘Ik leer ze nadenken over wie ze zijn, wat ze écht willen, waar ze over een paar jaar staan. Confronterende gesprekken zijn het soms, en ik probeer daarin echt hun coach te zijn. Het begint bij: “Wat vind je leuk?”. En je leert ze: blijf daar dan bij. Als je ze laat ontdekken wie ze zijn, komen ze waar ze thuishoren. Ik heb een bloedhekel aan ouders die zeggen: “Ze had ook naar de havo gekund”. Of: “Daar valt toch geen brood in te verdienen”. Het gaat erom of iemand op zijn plek zit. Ik had ooit een meisje dat ontzettend graag de makelaardij in wilde. De huizenmarkt was pet op dat moment, maar vier jaar later kon ze overal aan het werk.’

Als Leraar van het Jaar heeft Diedrickdrie missies. ‘Ik wil laten zien hoe leuk het mbo is. Ik wil meer van onze leerlingen laten zien. Een gemiddelde puber van 16 wordt gezien als onzeker en onwetend, maar na drie jaar zijn het de vakvrouwen en –mannen van de toekomst die vaak heel goed weten wat ze willen. Ik heb daar ook een blog over geschreven.’ 

Ten tweede wil Diederick rekenen op de kaart houden en vernieuwen. Zijn YouTube-vlogs zijn daarvan een mooi voorbeeld.

Tot slot wil hij werken aan de mindset in het onderwijs. ‘Het gaat om motivatie, hart en passie voor je vak. Ik geef hierover ook lezingen voor collega’s en in het bedrijfsleven. Bij de toekomstige werkzoeker is het belangrijker dat die weet wie hij is dan wat hij kan. Een docent dient zich bewust te zijn van zijn “growth mindset”, het idee dat je kunt groeien en ontwikkelen als persoon.’

Van het beeld van de “voeten op het bureau” dat Diederick als kind zo mooi vond, is maar weinig terecht gekomen. Zijn agenda zit bomvol, en dan wordt hij ook nog regelmatig bij het ministerie gevraagd één en ander te komen doen. Maar erg is dat niet, want hij barst van de energie. ‘Laatst zat ik voor het eerst in de Lerarenkamer, waar ook de voorgaande Leraren van het Jaar in zitten. We gingen een debat voeren over het Lerarenregister, en er was een voor- en tegenstander nodig. Ik ga dan meteen zitten.’
.